Op zaterdag 10 juni was het zover! Samen met een groep van twintig doen'rs stonden we klaar voor een uitdagend avontuur op een snikhete dag. Met een brandende zon in 30 graden, stonden we om half één te midden van de menigte in de rij bij de start. Precies op dat moment begon mijn maag te knorren en voelde ik een enorme honger opkomen. De zenuwen gierden door mijn lijf, want ik wist niet precies wat ik kon verwachten. Daarnaast maakte ik me ook wat ongerust over het warme weer en mijn plotselinge honger, bang om flauw te vallen.

En los!
Het startschot ging af en team doen'r ging van start! Vol energie en enthousiasme begonnen we al juichend en lachend te rennen. Binnen enkele minuten hadden we een prachtig uitzicht over het hele terrein. Al snel werd onze snelle start vertraagd vanwege de enorme menigte, die allemaal over een te smal pad moesten. Langzaam maar gestaag liepen we met de massa mee. We lachten om de kleine tegenslag, maar was het een mooi moment om (met enige moeite) op adem te komen.

Zo ging het parcours verder, met afwisselend fanatiek rennen en wandelen tussen de mensenmassa. Bij elk obstakel wachtten we geduldig op elkaar totdat de hele groep compleet was #samendoen'r. Als een kind wat werd losgelaten in de speeltuin, trotseerden we alle obstakels. Al gierend en brullend snakten we keer op keer naar adem en genoten we van de pauzemomenten. Deze pauzes (lees: geweldige obstakels) waren fantastisch! Elk obstakel was anders. Van het kruipen door vieze, dikke modder - waarbij je je even een varkentje voelde - tot zwemmen in een meertje.

Bij een aantal grote obstakels, kwam de echte doen'r mentaliteit in ons naar boven: want hoe doe je het anders dan samen?! Vrouwen eerst, zodat de mannen ons tot onze opluchting eroverheen hielpen. Tijdens Mud Masters kwam ons innerlijke oerinstinct onbewust volledig tot uiting.

De eindsprint
Na twaalf kilometer rennen en het succesvol overwinnen van in totaal drieëntwintig (!) obstakels, bereikten we eindelijk de finish! Wat een geweldig gevoel… De tijd vloog voorbij. De één wat meer uitgeput dan de ander, maar dat mocht de pret niet drukken.

Na een afspoelbeurt (want schoon of fris, konden we onszelf niet echt noemen), kon het feest beginnen. Nog voordat we bij onze kluisjes waren, stonden er al 20 biertjes voor ons klaar. Waarna de gefrituurde snacks al gauw op tafel werden gezet. De muziek stond luid, de zon scheen nog steeds op onze bolletjes en met koude biertjes in de hand kon het dansen beginnen. Tot het moment dat de limousine arriveerde en iedereen aan de vermoeidheid kon toegeven.

Al met al, was het een fantastische dag, waar we ontzettend hebben genoten van het samenzijn en gewerkt hebben aan een sterk staaltje teambuilding!

Geschreven door onze eigen moddermeester en consultant vanaf locatie: Hannah Golyardi